świeżo zatrudniony inżynier, który „pozjadał wszystkie rozumy” i ciągle miał pomysły na zmiany. Dla Zbyszka było to nie do zniesienia. Wczoraj podczas porannego obchodu Jakub znów próbował „poprawiać” to, co działało od lat. „Trzeba go ustawić” – pomyślał Zbyszek. Następnego dnia wezwał Jakuba na rozmowę.
– Kuba, co ty odstawiasz? – rzucił ostro Zbyszek. – Myślisz, że wiesz lepiej niż ja, który pracuję tu 24 lata? Jeszcze raz się tak odezwiesz, to zobaczysz, gdzie raki zimują.
Jakub nie stracił rezonu.
– Świat się zmienia, Zbyszek. Jak tak dalej będziesz zarządzał, to skończy się wypadkiem albo ktoś cię podkabluje. Twój kumpel Wiktor pije w pracy, a wczoraj prawie obciął sobie palec. Wszyscy to widzą. Nie udawaj, że nie wiesz.
Zbyszek zbladł.
– Nie masz pojęcia, w jakiej sytuacji jest Wiktor. Wy… stąd, zanim sam cię wyrzucę!
Tego wieczoru Zbyszek długo nie mógł zasnąć. „Co za gówniarz!” – myślał. Ale coś w słowach Kuby nie dawało mu spokoju. Może chłopak ma rację? Przypomniał sobie swoje początki, kiedy też nie podobało mu się, jak traktowali go przełożeni. Może czasy rzeczywiście się zmieniły, a z nimi metody zarządzania?
Następnego ranka Zbyszek odkurzył materiały ze szkolenia sprzed lat. „Wszystko da się powiedzieć, jeśli wiesz, jak to zrobić” – brzmiała jedna z zasad, którą kiedyś wyśmiał. Teraz postanowił spróbować. Zebrał fakty, przemyślał swoje podejście i przygotował się na kolejną rozmowę z Jakubem. Tym razem chciał podejść do tematu inaczej. „Może młody ma coś do powiedzenia” – pomyślał. – „A ja muszę nauczyć się go słuchać”.