Anna, zajęta przygotowywaniem Pana Jana do operacji, skupiła się głównie na technicznych aspektach swojej pracy. Pobrała od niego próbki do badań, podała leki i omówiła podstawowe instrukcje, ale na pytania Pana Jana odpowiadała zdawkowo. Gdy pytał, czego może się spodziewać po zabiegu, odpowiedziała krótko: „Lekarz wszystko wyjaśni po operacji”. Gdy wyraził obawy o ból i rehabilitację, powiedziała: „Proszę się nie martwić, mamy świetny zespół”. Nie próbowała zgłębić jego lęków ani upewnić się, że rozumie kolejne etapy leczenia.

Operacja przebiegła pomyślnie, ale po zabiegu Pan Jan czuł się zagubiony. Nie wiedział, jak się poruszać, kiedy zacząć rehabilitację ani czego unikać. Odczuwał nie tylko fizyczny ból, ale też frustrację, że nikt nie wytłumaczył mu dokładnie, co będzie się działo. W rozmowie z rodziną wyraził swoje niezadowolenie, mówiąc, że „został potraktowany jak kolejny numer na liście pacjentów”.

Rodzina Pana Jana zgłosiła swoje uwagi personelowi szpitala, co wywołało dyskusję na temat standardów komunikacji z pacjentami. Anna, choć początkowo zaskoczona uwagami, zrozumiała, że zabrakło jej czasu na empatyczne podejście, które mogłoby pomóc Panu Janowi poczuć się spokojniej i bardziej zaopiekowanym.