…– System musi umożliwiać analizę ryzyka w czasie rzeczywistym – zaczęła Karolina, analityk biznesowy. – Klient oczekuje dynamicznych raportów i prognozowania. Tu macie główne funkcjonalności – dodała, pokazując slajd z kilkoma ogólnikami.

– A jakie dokładnie dane mamy analizować? – odezwał się Michał, starszy programista, marszcząc

Karolina machnęła ręką.

– To przecież oczywiste – dane transakcyjne, wskaźniki ryzyka. Musicie to rozwinąć. Klient chce zobaczyć pierwsze wyniki za miesiąc.

Po kilku tygodniach intensywnej pracy programiści przedstawili pierwszą wersję platformy. Karolina przeglądała interfejs, wyraźnie niezadowolona.

– A gdzie są filtry według kategorii ryzyka? Klient chciał porównania między regionami – powiedziała z wyrzutem.

Michał spojrzał na nią zaskoczony.

– Nigdy o tym nie wspomnieliście. To nie było w wymaganiach.
Karolina poczuła, jak narasta w niej irytacja.

– Przecież to oczywiste, że takie funkcje są kluczowe. Powinniście byli to przewidzieć!

– Przewidzieć?! – zapytał Michał ze złością. – Bez informacji od was? Jesteśmy programistami, nie wróżbitami.

W dniu prezentacji dla klienta wszystko poszło nie tak. System zawierał wiele błędów, raporty generowały się z opóźnieniem, a kluczowe wskaźniki ryzyka były niepoprawnie obliczane. Speszona Karolina próbowała ratować sytuację.
– Rozumiem, że to frustrujące, ale to wciąż wersja rozwojowa. Poprawimy błędy w kolejnych iteracjach… – powiedziała.

Klientka przerwała jej ostro:

– Nie ma mowy. Nie możemy sobie pozwolić na takie niedociągnięcia. Przerywamy współpracę i żądamy zwrotu pieniędzy za zmarnowany czas.
W sali zapadła cisza. Michał i Karolina spojrzeli na siebie – oboje wiedzieli, że zawiedli, choć w różny sposób.

Tydzień później, na spotkaniu retrospektywnym, Karolina przemówiła jako pierwsza.

– Powinnam była lepiej komunikować zmieniające się wymagania klienta – zaczęła przepraszająco. – Nie doceniłam, jak ważne są szczegóły dla zespołu technicznego.

Michał przytaknął.

– A my powinniśmy zadawać więcej pytań, zamiast działać na podstawie domysłów – odpowiedział z ulgą, ale wciąż z żalem. – Bez jasnych wytycznych popełniliśmy wiele błędów.

Tomasz, kierownik projektu, podsumował sytuację tonem stanowczym:

– Wnioski są jasne: brak współpracy między działami kosztował nas miliony i reputację. Od teraz wprowadzamy ścisłe procedury – szczegółowe specyfikacje, regularne spotkania między działami i wspólne narzędzia do zarządzania projektem.

Projekt, który miał być wizytówką firmy, stał się ostrzeżeniem, jak brak komunikacji może zrujnować nawet najlepsze zespoły. Choć firma wyciągnęła wnioski, konsekwencje były odczuwalne przez lata.